Thursday, October 7, 2004

اندر حكايه ي كُس !



عكسي رو كه خسن جون انداخته بود ديديم و كلّي حظيديم ، ما كه يزيديم !

خودِش در همون سكانس نخستين عالي بود ؛ عالي ترتر شد ، با گشاد شدنِش !

پريشب توُ كامنت خسن جون عرض آداب كرديم ؛ اين جا دوباره ميدميسيم كه : دمت گرم و سرت خوش باد خسن جون !

و امّا نبايد تصوُر كرد كه مسلمين اهل ِ « سجده به كُس » هم هستن . مسلم جماعت ، از بن ياد « كُس كُش » است . ( با « كُس كَش » اشتباه نشود ! )

بنابر اين طبعمون گل انداخت و دو « يزيديّه » از ما بدر افتاد ! ( مي دونيم كه قابل مند نيست ؛ امّا با اين طبوع ِ خشكيده از يُبس ِ خُبث ِ آخوند محمّد ِ نبي الله ، بهتر ازين نمي شود بدر انداخت كرتاهَي ! )



به سبك ِ مرحوم سنايي :



عشق ِ كُس گر نبوَدَت ، در خورد ِ جانان نيستي

گر نباشد ناو ِ كُس ، خود مرد ِ طوفان نيستي

دين ِ كُس نشناسي ات كون ِ خدا را پاره كرد

دور شو از من ؛ مسلماني تو ! انسان نيستي !!




ايضاً به سبك يا به اقتفاي ِ آزاد ِ زنده ياد هافز :



آن كيست كز روي ِ چُلم ، با خايه ام بازي كند

چون بر درش بنهم ، خودش ، تا دسته جاسازي كند

اوّل به بانگ ِ گوز و چُس ، آرد به چُل پيغام ِ كُس

وانگه به يك گاي ِ دُرُس ، صد گونه طنّازي كند

...

مسلم طناب ِ دار ِ ما ، مي بافد و من گفته ام :

دينْ تان به پشم ِ كير ِ من ، بايد رسن بازي كند !!




يزيدم

15 مهر ماه 83

No comments:

Post a Comment