گوز ِ گوزان ، گوز
شال و عمّامه به تن پيچيد
سوي مسجد شد روان ـ آن گندجاي ، آگنده از گند ِ دهان ِ مؤمنين
آنك !
باز خود ، اينك !
بشنو امّا زان دلير ِ شير كير ِ عرصه ي ناوردهاي ِ هول
كوه ِ كوهان ، كوه
مرد ِ مردان ، مرد
اژدها كش ؛ رستم ِ دستان :
ابن ِ ملجم !
ايستاده گوشه اي پوشيده و باريك
با يكي تيغي كه چون گوهر درخشد در شب ِ تاريك !
...
گوز در محراب شد
تكبير گفت : الله ...
اللهُ اكبر !
ابن ِ ملجم
پوزخندي زد
تيغ بالا برد
« يا علي » گفت و فرود آورد .
گوز شد صد پاره و
از هم فرو پاشيد
« زرت ُ ربّ الكعبه » اي گفت و
به خود شاشيد !
□□
بس فرشته آمد از اعلاي ِ علّيِّين
زي زمين ، آن شب
كوفه آن شب گوز باران بود .
گوز اندر گوز
گريه شان تا آسمان مي رفت
تا خدا
تا عرش
تا فراخ ِ دورناك ِ گوزدان مي رفت !
□
صد فرشته ، گوز را آن شب
شستشو كردند
ها كردند ؛ هو كردند
بهر ِ تلقين كيري اندر گوشهاي او
فرو كردند
هي درآوردند ،
باز تو كردند
خايه هايش را اطو كردند
كون ِ پاره پوره ي او را
رفو كردند
...
گفت راوي : اشقيا ليكن ،
آن شب از ته خنده هاي بي وضو كردند !!!
يزيدم !
رمضان يك هزار و چارصد و خلاص !
No comments:
Post a Comment